Yahoo Web Search

Search results

  1. Jan Józef Szczepański (ur. 12 stycznia 1919 w Warszawie, zm. 20 lutego 2003 w Krakowie) – polski pisarz, reporter, eseista, scenarzysta filmowy i tłumacz, taternik, podróżnik. Był prezesem Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Z wykształcenia był orientalistą.

  2. Feb 20, 2003 · The author of profound reflections on the secular sources of ethics ( Before an Unknown Tribunal) and a writer who never bowed to political pressure, Szczepański was the last legitimate president of the Polish Writer's Union and fought to the end against the disbanding of the organization by the Martial Law authorities – as described in Term of ...

  3. Feb 20, 2003 · Prozaik, reporter, eseista, scenarzysta filmowy, tłumacz. Żołnierz kampanii wrześniowej 1939, uczestnik ruchu oporu, partyzant, alpinista, żeglarz i podróżnik. Urodził się w 1919 w Warszawie, zmarł w 2003 w Krakowie.

  4. Jan Józef Szczepański (ur. 12 stycznia 1919 w Warszawie, zm. 20 lutego 2003 w Krakowie) – polski pisarz, reporter, eseista, scenarzysta filmowy i tłumacz, taternik, podróżnik. Był prezesem Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

  5. 20 lutego 2023 roku minęło dwadzieścia lat od śmierci Jana Józefa Szczepańskiego, wybitnego, lecz nieco zapomnianego dziś polskiego pisarza, eseisty, publicysty, tłumacza, podróżnika, alpinisty, ostatniego prezesa Związku Literatów Polskich (przed nielegalnym rozwiązaniem przez władze komunistyczne), a także żołnierza Armii ...

  6. Abstract: Jan Józef Szczepański, who is well known as a Polish "Conradian" author and translator of Conrad's novels, was also a mountain climber. In his mountaineering stories, along with of the Conradian model of ethics, we also find the liminal experience of the "visible universe" which Szczepański tried to "render the highest kind of justice".

  7. Czy Jan Józef Szczepański jest pisarzem historycznym? Jan Józef Szczepański to według powszechnej opinii pisarz podejmujący poważne problemy etyczne, zwłaszcza na styku etyki i historii. Ten sposób mówienia był przede wszystkim związaną z PRL-em próbą pseudonimowania problemów politycznych.